Πόσα μάτια δεν βλέπουν πια, είναι άδεια, απόμακρα, είναι «αλλού» και πόσα άλλα δεν είναι σβησμένα και ακίνητα από τον πανικό;

Πόσα μάτια δεν βλέπουν πια, είναι άδεια, απόμακρα, είναι «αλλού» και πόσα άλλα δεν είναι σβησμένα και ακίνητα από τον πανικό;
Πόσα βλέμματα εκλιπαρούν, πόσα άλλα είναι γεμάτα δυσπιστία ή κοιτάζουν «κλεφτά», πόσα βλέμματα δεν είναι υγρά, πόσα άλλα δεν είναι φωτεινά και ενθουσίωδη;
Πόσες λέξεις δεν λέγονται ποτέ και στέκονται πίσω από χείλη σφιγμένα;
Πόσες άλλες δεν φτάνουν στην καρδιά και σταματούν στο στήθος ή πιο πάνω, στον λαιμό;
Πόσες γνάθοι έχουν μυική υπερτονία και πόσο απωθημένο κλάμα υπάρχει από πίσω;
Πόσες λέξεις δεν είναι ηχηρές αλλά φτωχές και πόσες άλλες έντονες, αν και ψιθυρίζονται ή μόλις που ακούγονται;
Πόσοι σβέρκοι δε σκύβουν με υποταγή στα σχέδια ενός άλλου;
Πόσοι λαιμοί φαίνονται χωμένοι μες στους ώμους εξαιτίας των ευνουχιστικών απειλών που έχουν δεχτεί;
Πόσοι ώμοι δεν καμπουριάζουν από δυσβάσταχτα βάρη και πόση επιθετικότητα συγκρατείται στις ωμοπλάτες;
Πόση έλλειψη αέρα υπάρχει σε μια αφόρητη κατάσταση και πόση συγκράτηση της αναπνοής για να μην αισθανόμαστε;
Προς ποιο συναισθηματικό στόχο/σκοπό τείνουν;
Ποιά ιστορία σχέσης με το αντικείμενο εξιστορούν;