Στην θεραπεία ή και στην συμβουλευτική ζεύγους το ζευγάρι πραγματοποιεί τις συνεδρίες συνήθως μαζί. Σε ορισμένες ωστόσο περιπτώσεις και μετά από κοινή τους ενημέρωση ίσως γίνουν και ατομικές επισκέψεις.
Οι λόγοι που συχνά ένα ζευγάρι οδηγείται σε θεραπεία είναι πολλοί και ορισμένες φορές συνδυαστικοί. Συνήθως υπάρχουν συχνές και έντονες διαφωνίες που καταλήγουν σε τσακωμούς, δεν είναι γόνιμη η επικοινωνία και είναι δυσχερής η «επαφή» ανάμεσα στους συντρόφους, εμφανίζονται σεξουαλικά προβλήματα, ενώ δεν λείπουν και φορές που την ομαλή συμβίωση μπλοκάρουν θέματα που αφορούν το ένα από τα δύο μέλη της δυάδας όπως λόγου χάρη θέματα παθολογικών εξαρτήσεων (τζόγος, χρήση ουσιών κτλ), διαταραχές του άγχους και της διάθεσης (κρίσεις πανικού, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, κατάθλιψη κτλ), διαταραχές της προσωπικότητας.
Φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε τις περιπτώσεις πρόθεσης για λύση της σχέσης με την έκδοση διαζυγίου όπου μπορεί να αναφερόμαστε σε ζευγάρια με ή χωρίς παιδιά. Εκεί η θεματολογία που αναδύεται μέσα στην ψυχοθεραπεία είναι συχνά το θέμα της απιστίας και η διαχείριση του θυμού, η ανακοίνωση του διαζυγίου στα παιδιά, η ζωή μετά το διαζύγιο και η «συνύπαρξη» των γονιών με τα παιδιά, η συμβίωση με έναν σύντροφο που έχει ήδη τον τίτλο του γονιού από προηγούμενο γάμο.
Σύμφωνα με τον Beck (1996), τα πιο συχνά προβλήματα ενός γάμου είναι:
α) Ο αρνητικός τρόπος σκέψης και το πως οι αρνητικές πεποιθήσεις των μελών μπορούν να επηρεάσουν τις θετικές πλευρές του γάμου,
β) Η απομυθοποίηση του συντρόφου,
γ) Ο διαφορετικός τρόπος σκέψης των συντρόφων και η δημιουργία συγκρούσεων από αφορμή αυτού,
δ) Οι απαιτήσεις μεταξύ των συντρόφων και ο άκαμπτος τρόπος επιβολής τους,
στ) Το μπλοκάρισμα στην επικοινωνία,
ε) Οι αναδυόμενες συγκρούσεις όταν οι συνθήκες απαιτούν τη λήψη σημαντικών αποφάσεων.
Στην διάρκεια των συνεδριών πρωταρχικός στόχος είναι η δημιουργία ενός κλίματος εμπιστοσύνης, γόνιμου διαλόγου και συνεργασίας. Χρησιμοποιούνται τεχνικές όπως «η αντιστροφή ρόλων», «το καθρέφτισμα» των συμπεριφορών των μελών της σχέσης, «η συγκεκριμενοποίηση» και «η μεγιστοποίηση», «η προβολή στο μέλλον» και η ανασκόπηση του παρελθόντος .
Ακολουθείται συνήθως μια διαδικασία καθοδήγησης με στόχο την αύξηση της ενσυναίσθησης μεταξύ των μελών, την αναγνώριση του μοτίβου συμπεριφοράς που οδηγεί στις προβληματικές συγκρούσεις , την αύξηση της ροής στην επικοινωνία, την ενίσχυση των θετικών στοιχείων της σχέσης και την ανάπτυξη δεξιοτήτων, απαραίτητων για την επίλυση των προβλημάτων.
Ο θεραπευτής μπορούμε να πούμε ότι «τριγωνοποιεί» με έναν λειτουργικό τρόπο τη σχέση ώστε να αυξηθεί η αυτό-παρατήρηση των μελών, η δέσμευσή τους στην ανάληψη ενεργητικής δράσης στην εργασία της σχέσης στο παρόν και το μέλλον. Η σχέση αναδεικνύεται ως μονάδα ξεχωριστή από το κάθε μέλος που την απαρτίζει η οποία απαιτεί συνεχή φροντίδα και προσοχή ώστε να διατηρηθεί και να ακμάσει.